ο Αποχωρισμός

Θυμάμαι, ακόμα, μερικές φορές, την τελευταία συνάντηση μαζί της.

Εκείνη μου κράταγε το χέρι κι εγώ είχα γαντζωθεί επάνω στη φούστα της. Κι όταν τελικά την άφησα, την άκουσα να λέει:

"Να προσέχεις. Είναι επικίνδυνα εκεί έξω."

Οφείλω να ομολογήσω πως δεν είχε άδικο.

Πλέον κοιμάμαι τα βράδια χωρίς να σκεπάζομαι με τα φουστάνια της. Έχω για ζεστασιά τα νύχια μου.

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Χθες πέρασα πάλι από τον ονειρόκοσμο των υπνοπλασμάτων, κι εκεί που ξεκουραζόμουν κάτω από την κουφάλα ενός δέντρου, μια ομάδα πυγολαμπίδων είχε στήσει χορό και όλες μαζί μου ψυθίρησαν μια ιστορία...

Λένε πως κάπου βαθιά μέσα στο δάσος του Μάτσου Πίτσου υπάρχει ένα βουνό, τόσο ψηλό που η κορυφή του βγαίνει πάνω από τα σύννεφα. Είναι το βουνό της Αλήθειας. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο και όλες τις εποχές το επισκεύτηκαν για να βρουν αυτή την Αλήθεια. Στην αναζήτηση αυτή κάποιοι προσπάθησαν να εξερευνήσουν την χλωρίδα και την πανίδα του. Άλλοι μελέτησαν τη μορφολογία και τα πετρώματά του. Μερικοί έτρεξαν ανάμεσα στις ρωγμές του χαρούμενοι που άκουγαν την ηχώ τους. Άλλοι πάλι προσπάθησαν να το φωτογραγίσουν ή να το ζωγραφίσουν. Και άλλοι το λάτρεψαν σαν κάτι ιερό. Λίγοι όμως ξεπέρασαν την αβεβαιότητα, το φόβο και το δέος κάνοντας το θαύμα να τολμήσουν να το διασχίσουν για να δουν τί κρύβεται από την άλλη πλευρά.

ΜΝΗΜΗ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟΥ

Διαμέρισμα: 12Β

Δωμάτιο: κενό

Χαζεύω τους τοίχους. Το βλέμμα μου τραβάει το μοναδικό κάδρο. Ένας καθρέφτης. Λατρεύω το είδωλό μου. Διασκεδάζω με την αμηχανία μου και όλο καθυστερώ στο αθώο παιχνίδι του αυτοθαυμασμού. Αλκοόλ και χόρτο μόνο για πάρτυ μου. Ακούω "PINK FLOYD" και γουστάρω. Χαϊδεύομαι στο σκοτάδι. Με τα μάτια κλειστά. Δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Μεγαλειώδες φινάλε με ουρλιαχτά. Με μισώ. Άπειρες ώρες με παραισθήσεις και το κεφάλι μου ανατινάζεται. Επαναλαμβάνω: ανατινάζεται.

Ζω σε μια πόλη με βία. Σεξ. Κι όμως είμαι μόνος. Το επόμενο θύμα ίσως να'μαι εγώ. Βλέπω τη γυάλα. Ένα διάφανο κελί για τη "Μαρία". Σκέφτομαι. Επαναλαμβάνω: σκέφτομαι. "Σκότωσα το χρυσόψαρο", θέλω να φωνάξω, αλλά δεν μπορώ. Σκύβω το κεφάλι και σκάω στα γέλια. Μένω μόνος. Κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να μ' αγγίξει. Να ακούσει τη σιωπή μου. Όλοι σαν μαριονέτες. Χαοτικά συγχρονισμένοι από το σύστημα. Δεν έχει νόημα πλέον. Βαρέθηκα. Βαριέμαι.

Κάθομαι σε μια γωνία και χαζεύω ανθρώπους να περνάνε. Μετά κάθομαι μπροστά τους. Τίποτα. Επαναλαμβάνω: δεν βλέπω τίποτα. Τί είναι το χειρότερο που μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος πάνω σ' αυτό το γαμημένο πλανήτη; Ο θάνατος. Και μια γαμημένη στιγμή λες θα τον κατακτήσω. Αλλά στέκομαι στη σκιά μου. Τρέμω και κλαίω. Ίσως απόψε να ελευθερώσω τη "Μαρία" σε κάποιο ποτάμι της φύσης.

Βρίσκομαι κάπου και τρώω. Χλαπακιάζω λαίμαργα απολαμβάνοντας τη γευστική ηδονή. Προσπαθώ να σκεφτώ πόσο ωραία είναι η ζωή μου. Και ξεκινώ ένα παιχνίδι ερωτήσεων με τον εαυτό μου. Φυσικά λέω ψέμματα και απαντώ στην τύχη. Πονάω, αλλά πέντε λεπτά είναι αρκετά για να επιστρέψω με ένα ποτήρι αλκοόλ στο χέρι.

Μ' αρέσει να καπνίζω. Συνεχίζω να μιλάω σαν να'μαι σε έκσταση, γεμίζοντας τη μνήμη μου. Ώρες ώρες εύχομαι να'χα τη μνήμη χρυσόψαρου. Τρία δευτερόλεπτα. Πίνω. Επαναλαμβάνω: πίνω. Με ερεθίζει όσο τίποτα. Θέλω να χορέψω, να λικνιστώ και καταλήγω σε μια τουαλέτα να ξερνάω. Θέλω το αδύνατο. Θέλω κι άλλο. Θέλω αγάπη. Θέλω τα όνειρά μου. Χαοτική κατάσταση.

Προσπαθώ να διαβάσω το μέλλον στην παλάμη, αλλά το μόνο που βλέπω είναι γραμμές. Κοιτάω στον καθρέφτη. Δεν με βλέπω. Η φωτιά σβήνει, φοβάμαι. Νιώθω χάλια. Αλλά και πάλι ίσως το σκοτάδι είναι η πύλη για τη χώρα των ξωτικών.

Όλα περνούν βιαστικά. Αλλάζουν και παίρνουν άλλη όψη.

Υπόθεση δευτερολέπτων.

Θέλω να καούν όλα από τη φλόγα ενός μόνο κεριού.

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑ

Η νύχτα που πέθανα είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Την θυμάμαι ακόμα και τώρα. Σαν ένα δυνατό ποτό, γλυκόπικρο στο τέλος.

Ήμουν σε ένα μπαρ και έπινα το συνηθισμένο. Βότκα λεμόνι σε χαμηλό, όταν μια γυναίκα με πλησίασε και έκατσε δίπλα μου. Μου είπε γεια. Την ρώτησα πως την λένε, αλλά το μόνο που πήρα ως απάντηση ήταν ένα μικρό χαμόγελο. Έψαχνε για κάποιου είδους διασκέδαση και θέλησε να βγει προς αναζήτηση. Τώρα στο δικό μου πρόσωπο είχε σχηματιστεί ένα μικρό χαμόγελο. Της είπα ότι προκειμένου να διασκεδάσει θα έπρεπε να είναι λίγο αμαρτωλή, γιατί αυτό είναι το παιχνίδι που παίζω. Ή δέχεσαι ή όχι..

Τα μάτια της άναψαν, δίνοντάς μου άμεση απάντηση. Φάνηκε πεινασμένη. Αν και τώρα ξέρω το γιατί. Με οδήγησε κοντά στην μπάντα για χορό. Ένα πιάνο, λίγα τύμπανα και μια κιθάρα παίζανε στους ρυθμούς της τζαζ. Το σώμα της και η ανάσα της μου δημιούργησαν μια ακατανίκητη έλξη. Με αποπλάνησε με άγνωστες δυνάμεις. Μες την θολή μου επιθυμία την ακολούθησα τυφλά, σε ένα στενάκι για την διασκέδαση που της είχα τάξει.

Μόνο αργότερα συνειδητοποίησα πως η πείνα στα μάτια της δεν ήταν για τροφή. Ήταν για το αίμα μέσα μου.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Το όνειρο πάντα το ίδιο. Υπερρεαλιστικό.

Θολές εικόνες, μαύρες φιγούρες σε σπίτια, βρόντος πορτών, απότομες σκιές να εμφανίζονται, τρομαγμένα πρόσωπα που επιδιώκουν τις σκιές για να κρυφτούν. Κι εγώ τρέχω, με στόμα ανοιχτό, βγάζοντας μια αθόρυβη κραυγή. Ένας μονότονος ήχος βημάτων με ακολουθεί, μαζί με απόηχους μες την ομίχλη. Φτάνω σε ένα ερειπωμένο σπίτι. Τα βήματα με οδήγησαν εκεί που πραγματοποιήθηκε η αιματοχυσία.

Βλέπω το σεληνόφως να αντανακλά πάνω στις λεπίδες, καθώς πετσοκόβουν με μανία. Και κορδέλες. Κόκκινες κορδέλες με χρυσό κέντημα κρεμασμένες στις ταπετσαρίες του τοίχου. Υποχωρώ γεμάτος φρίκη. Χάνομαι μες την ομίχλη και το ποδοβολητό με ακολουθεί για ακόμη μια φορά μες τη νύχτα. Όλο και πιο γρήγορα. Η καταχνιά μου κρύβει το μονοπάτι και χάνω το δρόμο της επιστροφής. Προσπερνώ μια επιγραφή

"ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ"

Τρομαγμένος στρίβω στη γωνία. Η πινακίδα γράφει... οδός "Ευτυχίας και Ολέθρου". Τα βήματα πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο. Ένας ιώδης αργαλειός υφαίνει στα αριστερά μου. Κρύβομαι πίσω του και καθώς η ομίχλη με προσπερνά μαζί με το ποδοβολητό, προβάλλει το σπίτι. Το ίδιο ερειπωμένο σπίτι. Ανασαίνω βαριά και τότε ξυπνώ. Πάντοτε στο ίδιο σημείο. Ξυπνώ με την ίδια ανάσα.

Σήμερα το πρωί όμως συνέβη κάτι παράξενο. Ανάμεσα στα γράμματα του ταχυδρομείου έλαβα και ένα κτηματομεσιτικό φυλλάδιο. Στο εξώφυλλο υπήρχε το σπίτι από το όνειρό μου. Πωλείται. Ίσως να πήρα και την πιο χαζή απόφαση της ζωής μου, αλλά ντύθηκα και έφυγα. Ανέβηκα στο λεωφορείο με μια μόνο σκέψη στο μυαλό μου, να το δω από κοντά.

Μες στο λεωφορείο κανείς φιλικός, κανείς δεν ανταποδίδει τους χαιρετισμούς μου. Πότε ο κόσμος αποξενώθηκε τόσο πολύ, σκέφτηκα. Φτάνω και κατεβαίνω. Ένα μικρό κορίτσι, που στεκόταν μπροστά μου, έτρεξε βίαια προς το σπίτι της και χτύπησε την πόρτα πίσω της. Συνέχισα να περπατώ μέχρι το επόμενο τετράγωνο. Βρήκα τη γωνία οδών Ευτυχίας και Ολέθρου. Αριστερά ο ίδιος ιώδης αργαλειός. Μια χλωμή και παράξενη κυρία με μαύρο φόρεμα με περίμενε στην πόρτα, ανταποδίδοντάς μου ένα ισχνό χαμόγελο.

"Ενδιαφέρεστε για το σπίτι αγαπητέ μου; Είναι στοιχειωμένο ξέρετε!" είπε με ένα παράξενο χιούμορ στον τόνο της φωνής της.

"Από..από τι;" ρώτησα με τρεμάμενη φωνή.

Με κοίταξε ίσια στα μάτια κι ένας μυσαρός ήχος βγήκε από τα χείλη της.

"Από εσάς φυσικά!"

Και τότε κατάλαβα. Καθόλου περίεργο που ο οδηγός του λεωφορείου δεν ζήτησε ποτέ το εισιτήριό μου.

ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ

Με κομμένη αναπνοή και ιδρωμένο το κορμί
Σε πλησιάζω ακροβατώντας με ρυθμό σιωπής
Η αϋπνία μου υγρή, ράβει νύχτα την πληγή
Μη τυχόν την ψηλαφίσεις και μου φοβηθείς
Το έργο μοιάζει να ‘ναι ατέλειωτο
Και μόνο εγώ είμαι θεατής
Στους διαδρόμους του θεάτρου σου
Να μαζεύω τα κομμάτια
Που στο χειροκρότημα θα φανεί
Αν θα μ’ αντέξει το σχοινί
Άλλοτε κι αλλού μην πεις
Θα χαθούμε, μην αργείς
Με λυγμό που μοιάζει ανώδυνος
Κλείνω τα μάτια και εύχομαι να δεις
Μέσα στα δάκρυα τα όνειρα
Που είναι ο φόβος μου διαρκής
Να ξέρεις θα ‘μαι πάντα εκεί
Καρδιά Ψυχή και Σώμα
Να στα δώσω όταν θα ‘ρθείς
Πάνω στο σχοινί κάθε σκέψη μου τυφλή
Κάθε βήμα μου μικρό
Κι η ζωή σε μαύρο φόντο
Να ξεθωριάζει όταν σε κοιτώ
Με το πέρασμα του χρόνου
Θα ακροβατώ, θα μου μάθεις να πετώ
Κι απέναντι σαν φτάσω
Στην αγκαλιά σου πια, αιώνια θα κοιμηθώ

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΣ

Να 'μαι πάλι εδώ.
Μπροστά από μια τούρτα με 26 κεριά.
Νιώθω σαν να με τρυπούν
για να με πληγώσουν
για να με κρατήσουν.
26 χρόνια είναι λίγα - μα είναι πολλά
για να κοιμάμαι 26 χρόνια τώρα -
Προσπαθώ ξέρεις, προσπαθώ πολύ.
Προσπαθώ να ξυπνήσω.

Είμαι Φωτιά.
Λάμπω στο κέντρο.
Καίω.
Με βλέπουν μα δεν μ' αγγίζουν.
Οι αφελής προσπαθούν
καίγονται - τα παρατάνε.
Οι έξυπνοι δεν προσπαθούν καν.
Κάτι ξέρουν.
Κι εγώ συνεχίζω
φλέγομαι - χορεύω.
Το πλήθος γύρω μου, απλά χαζεύει.
Δεν με καταλαβαίνουν.
Δεν μ' αγγίζουν.

Είμαι Νερό.
Προέρχομαι απ' τα μάτια σας
διασχίζω το μεγάλο Ποτάμι, ώσπου να γίνω θάλασσα.
Μετανιώνετε
αλλά γλιστράω
χάνομαι ανάμεσα στα χέρια σας.
Δεν μ' έχετε.
Δεν ανήκω πουθενά.

Είμαι Αέρας.
Με αισθάνεστε μα δεν με βλέπετε
με χρησιμοποιείτε και το ξέρω.
Σας μεταφέρω απλά τα λόγια
φερέφωνο
που ταξιδεύει τα βράδια
σε ραχοκοκαλιές
αφήνει τη δροσιά του και μετά
χάνεται.
Προσπαθώ
να σας ψιθυρίσω
να σας μιλήσω
μα ούτε καν σας αγγίζω.

Μόνο γη δεν μπόρεσα να 'μαι
αν και με πατάτε κάτω 26 χρόνια τώρα.
26 πληγές
που τις σκαλίζω για να ξυπνήσω.
Ξέρετε κάτι;
Θα ξυπνήσω
θα γίνω Γη
θα την φτιάξω στα μέτρα μου
με χώμα και νερό.
Θα την πλάσω
θα την σηκώσω ψηλά στον ουρανό
να πάρει πνοή
και θα την βάλω μέσα μου.
Έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι
ανάμεσα στ' αστέρια.
Δεν φεύγω.
Επιστρέφω σπίτι.

Μόνος.
Σε μια γύμνια ψυχής.
Απλός.
Διακρίνοντας στις πλάτες σας το
"καλοτάξιδος να είσαι".
Μια επιτύμβιος
εκστατική μουσική
έγχρωμα λουλούδια
όλοι σαν ένα σώμα.

Μετάνοια...;
Μπα...
Αυτά τα 26 γαμημένα καρφιά μ' έκαναν αυτό που είμαι.

FULL MOON

I feel the call
and the moon bleeds again.
There are sounds in the night
my body is numb, without chills
my blood boils, wants to come out
break free from every vein.
Is it the scream of the wind
that crawls up in the mountains?
Or the creatures of the night
that howls to the moon?
No living person can resist to that call.
Mortal
I bleed, I don't discern.
Immortal
I deaden my heart.
Sometimes human
sometimes wollf
sometimes both.
Full Moon
I crave for you
I bleed in your arms
I dance
I sing
for you I cry.
I run, beneath the shadows
I howl for you.
My Full Moon
for you tonight
I hunt.

ΔΥΟ ΚΑΡΔΙΕΣ

Δυο καρδιές χτυπάνε σε δυο πύργους
Δυο καρδιές σπάνε τη σιωπή των ερειπωμένων τοίχων
Κάποτε, δυο καρδιές αγαπήθηκαν ηρωικά ενάντια στης μοίρας τον Νόμο
Δυο πύργοι στέκονται, ο ένας αντίκρυ από τον άλλο
Μια καρδιά κρύβει ο καθένας
Μόνο ο θάνατος μπορεί να τις ενώσει
Μόνο ο θάνατος μπορεί από τις σκιές να τις ελευθερώσει
Προτού σημάνει ο αέρας της λευτεριάς,
μία από τις δύο αντιμέτωπη για τελευταία φορά με τις σκιές της θα σταθεί
Και για πάντα θα χαθεί
Και σε μια αιώνια προσμονή, η άλλη, φυλακισμένη θα 'ναι..

ΤΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Κάποτε ο Θεός αγανάχτησε με το ανθρώπινο είδος και θέλησε να το αφανίσει. Μα όπως κάθε Δημιουργός είναι εγωιστής. Λατρεύει το δημιούργημά του και τρέφει πάντα μια κρυφή ελπίδα γι’ αυτό. Έστω κι αν είναι η τελευταία στο κουτί της Πανδώρας.

Αφού λοιπόν επέλεξε τον εκπρόσωπο του νέου γένους, τον έχρησε ως τον εκλεκτό και επιστράτευσε το αρχαιότερο φυσικό φαινόμενο, τη βροχή. Έτσι λοιπόν για αρκετά μερόνυχτα η βροχή έπεφτε πάνω στη γη και έφτασε μέχρι τις ψηλότερες κορυφές των βουνών. Ο χρόνος δεν έχει σημασία, μα κάποια στιγμή όλα αυτά σταμάτησαν κι ο εκλεκτός στεκόταν εκεί, ζωντανός. Έτοιμος να εκπληρώσει τη θέληση του Θεού. Να αρχίσει για μια ακόμη φορά από την αρχή. Κι ο Θεός σαν ένδειξη συμφιλίωσης μας χάρισε το ουράνιο τόξο, ένα από τα ομορφότερα φυσικά φαινόμενα.

Τα χρόνια πέρασαν και το ανθρώπινο είδος εξελίχθηκε, μα το ουράνιο τόξο παρέμεινε εκεί αναλλοίωτο. Έκτοτε εμφανίζεται κατά διαστήματα να μας θυμίζει την αγάπη αλλά και το μίσος ταυτόχρονα του Δημιουργού.

Οι άνθρωποι το λάτρεψαν. Έγραψαν τραγούδια ή ποιήματα γι’αυτό. Άλλοι πάλι απλά το θαύμασαν και έγραψαν μύθους.

Ένας από αυτούς λέει πως αν ποτέ κάποιος μπορέσει να το διασχίσει από τη μια άκρη του έως την άλλη, πέρα από τον κόσμο της σκιάς και του φωτός, θα συναντήσει στο τέλος ένα μικρό, γλυκούλικο, τζαζεμένο πλασματάκι. Κατεργάρικο κι αυθόρμητο, γεμάτο θησαυρούς. Κι αφού σταθούν πρόσωπο με πρόσωπο στο μεταίχμιο του φωτός και της σκιάς, θα παίξουν το παιχνίδι του. Κι αν αυτός ο κάποιος είναι «τυχερός» θα κάνει το δρόμο του γυρισμού γεμάτος θησαυρούς.

Μα όλα αυτά είναι απλά μύθοι...

Ή μήπως όχι...

Αλήθεια τι θα ήταν οι μύθοι αν δεν είχαν κάποια δόση αλήθειας;

Αν το νόημά τους δεν ήταν έστω και συμβολικό;

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι θα γινόταν αν ένα τέτοιο πλασματάκι ξεπηδούσε από τον κόσμο των παραμυθιών και θνητοπατούσε ανάμεσά μας. Πολλές φορές αναζήτησα την ύπαρξή του. Κι έκτοτε πάει καιρός. Αλλά ο χρόνος δεν έχει σημασία όταν τελικά καταφέρεις να σταθείς «τυχερός».

Εξάλλου τι είναι ο χρόνος;

Το παρόν δεν είναι παρά αναμνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος και το μέλλον ευχές του παρόντος.

Η ζωή είναι μια αναζήτηση για την ταυτότητα.

Τόλμησε να εξερευνήσεις.

Τόλμησε να διασχίσεις το πολύχρωμο μονοπάτι...

being AbNormal..

Θα περιγράφατε τον εαυτό σας ως ασυνήθιστο, ανώμαλο;

Ή παγκοσμίως γνωστό ως abnormal?
Ξέρω, μοιάζει με χαζή ερώτηση και οι περισσότεροι θα απαντούσατε "όχι".
Το μεγαλύτερο ποσοστό, όμως, των ανθρώπων επιζητά να ταιριάξει ανάμεσα στο πλήθος. Αυτή η νοοτροπία οριοθετεί τη μάζα ως "κανονικούς" και τη σπάνια μειοψηφία ως "αντικανονικούς" ή διαφορετικούς. Η διαφορά αυτή αντιμετωπίζεται ως επί το πλείστον αρνητικά, αλλά στην ουσία η πραγματική διαφορά μόνο θετική μπορεί να είναι.
Το να είσαι ασυνήθιστος δεν είναι κακό. Οκ καταλαβαίνω πως κανείς μας δεν θέλει τα αποτελέσματα από ιατρικές εξετάσεις να είναι ανώμαλα, αλλά οι πράξεις και η ίδια μας η στάση απέναντι στη ζωή θέλουμε να είναι αντικανονικές. Θα μου πείτε γιατί? Θα σας πω..
Το να είσαι διαφορετικός σημαίνει να παίρνεις ρίσκα, να τολμάς, γεγονός που σε κάνει να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά από τους άλλους. Σε βοηθά να κοιτάς το φόβο στα μάτια και να προτάσεις το στέρνο σου. Σε ξεχωρίζει από το πλήθος, σε σηκώνει από τον καναπέ, σε κάνει να πολεμάς για τα πιστεύω σου, σε κάνει να ζεις.
Το να κατανοήσεις τη σημασία της διαφορετικότητας, όμως, είναι μόνο η αρχή. Θα πρέπει και εμπράκτως να αποκολληθείς από τη μάζα, να βρεις δηλαδή την αντικανονικότητά σου. Πώς? Βρες ποιό είναι το πάθος σου. Μάθε όσα περισσότερα μπορείς για αυτό. Διάβασε και εξασκήσου. Και βρες τους σωστούς μέντορες που θα ενισχύσουν αυτό σου το πάθος.
Ίσως ακόμα να πιστεύεις πως το να είσαι διαφορετικός δεν σου αξίζει ή πως είναι λάθος. Σκέψου ξανά. Μην σαμποτάρεις τον εαυτό σου με το να μην προσπαθείς. Χρειάζεται κόπος και θυσίες, αλλά στο τέλος αυτή η διαφορετικότητα είναι που θα σε κάνει να νιώσεις ελεύθερος, ζωντανός.
Be AbNormal..