ΜΝΗΜΗ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟΥ

Διαμέρισμα: 12Β

Δωμάτιο: κενό

Χαζεύω τους τοίχους. Το βλέμμα μου τραβάει το μοναδικό κάδρο. Ένας καθρέφτης. Λατρεύω το είδωλό μου. Διασκεδάζω με την αμηχανία μου και όλο καθυστερώ στο αθώο παιχνίδι του αυτοθαυμασμού. Αλκοόλ και χόρτο μόνο για πάρτυ μου. Ακούω "PINK FLOYD" και γουστάρω. Χαϊδεύομαι στο σκοτάδι. Με τα μάτια κλειστά. Δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Μεγαλειώδες φινάλε με ουρλιαχτά. Με μισώ. Άπειρες ώρες με παραισθήσεις και το κεφάλι μου ανατινάζεται. Επαναλαμβάνω: ανατινάζεται.

Ζω σε μια πόλη με βία. Σεξ. Κι όμως είμαι μόνος. Το επόμενο θύμα ίσως να'μαι εγώ. Βλέπω τη γυάλα. Ένα διάφανο κελί για τη "Μαρία". Σκέφτομαι. Επαναλαμβάνω: σκέφτομαι. "Σκότωσα το χρυσόψαρο", θέλω να φωνάξω, αλλά δεν μπορώ. Σκύβω το κεφάλι και σκάω στα γέλια. Μένω μόνος. Κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να μ' αγγίξει. Να ακούσει τη σιωπή μου. Όλοι σαν μαριονέτες. Χαοτικά συγχρονισμένοι από το σύστημα. Δεν έχει νόημα πλέον. Βαρέθηκα. Βαριέμαι.

Κάθομαι σε μια γωνία και χαζεύω ανθρώπους να περνάνε. Μετά κάθομαι μπροστά τους. Τίποτα. Επαναλαμβάνω: δεν βλέπω τίποτα. Τί είναι το χειρότερο που μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος πάνω σ' αυτό το γαμημένο πλανήτη; Ο θάνατος. Και μια γαμημένη στιγμή λες θα τον κατακτήσω. Αλλά στέκομαι στη σκιά μου. Τρέμω και κλαίω. Ίσως απόψε να ελευθερώσω τη "Μαρία" σε κάποιο ποτάμι της φύσης.

Βρίσκομαι κάπου και τρώω. Χλαπακιάζω λαίμαργα απολαμβάνοντας τη γευστική ηδονή. Προσπαθώ να σκεφτώ πόσο ωραία είναι η ζωή μου. Και ξεκινώ ένα παιχνίδι ερωτήσεων με τον εαυτό μου. Φυσικά λέω ψέμματα και απαντώ στην τύχη. Πονάω, αλλά πέντε λεπτά είναι αρκετά για να επιστρέψω με ένα ποτήρι αλκοόλ στο χέρι.

Μ' αρέσει να καπνίζω. Συνεχίζω να μιλάω σαν να'μαι σε έκσταση, γεμίζοντας τη μνήμη μου. Ώρες ώρες εύχομαι να'χα τη μνήμη χρυσόψαρου. Τρία δευτερόλεπτα. Πίνω. Επαναλαμβάνω: πίνω. Με ερεθίζει όσο τίποτα. Θέλω να χορέψω, να λικνιστώ και καταλήγω σε μια τουαλέτα να ξερνάω. Θέλω το αδύνατο. Θέλω κι άλλο. Θέλω αγάπη. Θέλω τα όνειρά μου. Χαοτική κατάσταση.

Προσπαθώ να διαβάσω το μέλλον στην παλάμη, αλλά το μόνο που βλέπω είναι γραμμές. Κοιτάω στον καθρέφτη. Δεν με βλέπω. Η φωτιά σβήνει, φοβάμαι. Νιώθω χάλια. Αλλά και πάλι ίσως το σκοτάδι είναι η πύλη για τη χώρα των ξωτικών.

Όλα περνούν βιαστικά. Αλλάζουν και παίρνουν άλλη όψη.

Υπόθεση δευτερολέπτων.

Θέλω να καούν όλα από τη φλόγα ενός μόνο κεριού.