ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΣ

Να 'μαι πάλι εδώ.
Μπροστά από μια τούρτα με 26 κεριά.
Νιώθω σαν να με τρυπούν
για να με πληγώσουν
για να με κρατήσουν.
26 χρόνια είναι λίγα - μα είναι πολλά
για να κοιμάμαι 26 χρόνια τώρα -
Προσπαθώ ξέρεις, προσπαθώ πολύ.
Προσπαθώ να ξυπνήσω.

Είμαι Φωτιά.
Λάμπω στο κέντρο.
Καίω.
Με βλέπουν μα δεν μ' αγγίζουν.
Οι αφελής προσπαθούν
καίγονται - τα παρατάνε.
Οι έξυπνοι δεν προσπαθούν καν.
Κάτι ξέρουν.
Κι εγώ συνεχίζω
φλέγομαι - χορεύω.
Το πλήθος γύρω μου, απλά χαζεύει.
Δεν με καταλαβαίνουν.
Δεν μ' αγγίζουν.

Είμαι Νερό.
Προέρχομαι απ' τα μάτια σας
διασχίζω το μεγάλο Ποτάμι, ώσπου να γίνω θάλασσα.
Μετανιώνετε
αλλά γλιστράω
χάνομαι ανάμεσα στα χέρια σας.
Δεν μ' έχετε.
Δεν ανήκω πουθενά.

Είμαι Αέρας.
Με αισθάνεστε μα δεν με βλέπετε
με χρησιμοποιείτε και το ξέρω.
Σας μεταφέρω απλά τα λόγια
φερέφωνο
που ταξιδεύει τα βράδια
σε ραχοκοκαλιές
αφήνει τη δροσιά του και μετά
χάνεται.
Προσπαθώ
να σας ψιθυρίσω
να σας μιλήσω
μα ούτε καν σας αγγίζω.

Μόνο γη δεν μπόρεσα να 'μαι
αν και με πατάτε κάτω 26 χρόνια τώρα.
26 πληγές
που τις σκαλίζω για να ξυπνήσω.
Ξέρετε κάτι;
Θα ξυπνήσω
θα γίνω Γη
θα την φτιάξω στα μέτρα μου
με χώμα και νερό.
Θα την πλάσω
θα την σηκώσω ψηλά στον ουρανό
να πάρει πνοή
και θα την βάλω μέσα μου.
Έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι
ανάμεσα στ' αστέρια.
Δεν φεύγω.
Επιστρέφω σπίτι.

Μόνος.
Σε μια γύμνια ψυχής.
Απλός.
Διακρίνοντας στις πλάτες σας το
"καλοτάξιδος να είσαι".
Μια επιτύμβιος
εκστατική μουσική
έγχρωμα λουλούδια
όλοι σαν ένα σώμα.

Μετάνοια...;
Μπα...
Αυτά τα 26 γαμημένα καρφιά μ' έκαναν αυτό που είμαι.