ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ

Με κομμένη αναπνοή και ιδρωμένο το κορμί
Σε πλησιάζω ακροβατώντας με ρυθμό σιωπής
Η αϋπνία μου υγρή, ράβει νύχτα την πληγή
Μη τυχόν την ψηλαφίσεις και μου φοβηθείς
Το έργο μοιάζει να ‘ναι ατέλειωτο
Και μόνο εγώ είμαι θεατής
Στους διαδρόμους του θεάτρου σου
Να μαζεύω τα κομμάτια
Που στο χειροκρότημα θα φανεί
Αν θα μ’ αντέξει το σχοινί
Άλλοτε κι αλλού μην πεις
Θα χαθούμε, μην αργείς
Με λυγμό που μοιάζει ανώδυνος
Κλείνω τα μάτια και εύχομαι να δεις
Μέσα στα δάκρυα τα όνειρα
Που είναι ο φόβος μου διαρκής
Να ξέρεις θα ‘μαι πάντα εκεί
Καρδιά Ψυχή και Σώμα
Να στα δώσω όταν θα ‘ρθείς
Πάνω στο σχοινί κάθε σκέψη μου τυφλή
Κάθε βήμα μου μικρό
Κι η ζωή σε μαύρο φόντο
Να ξεθωριάζει όταν σε κοιτώ
Με το πέρασμα του χρόνου
Θα ακροβατώ, θα μου μάθεις να πετώ
Κι απέναντι σαν φτάσω
Στην αγκαλιά σου πια, αιώνια θα κοιμηθώ