Η νύχτα που πέθανα είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Την θυμάμαι ακόμα και τώρα. Σαν ένα δυνατό ποτό, γλυκόπικρο στο τέλος.
Ήμουν σε ένα μπαρ και έπινα το συνηθισμένο. Βότκα λεμόνι σε χαμηλό, όταν μια γυναίκα με πλησίασε και έκατσε δίπλα μου. Μου είπε γεια. Την ρώτησα πως την λένε, αλλά το μόνο που πήρα ως απάντηση ήταν ένα μικρό χαμόγελο. Έψαχνε για κάποιου είδους διασκέδαση και θέλησε να βγει προς αναζήτηση. Τώρα στο δικό μου πρόσωπο είχε σχηματιστεί ένα μικρό χαμόγελο. Της είπα ότι προκειμένου να διασκεδάσει θα έπρεπε να είναι λίγο αμαρτωλή, γιατί αυτό είναι το παιχνίδι που παίζω. Ή δέχεσαι ή όχι..
Τα μάτια της άναψαν, δίνοντάς μου άμεση απάντηση. Φάνηκε πεινασμένη. Αν και τώρα ξέρω το γιατί. Με οδήγησε κοντά στην μπάντα για χορό. Ένα πιάνο, λίγα τύμπανα και μια κιθάρα παίζανε στους ρυθμούς της τζαζ. Το σώμα της και η ανάσα της μου δημιούργησαν μια ακατανίκητη έλξη. Με αποπλάνησε με άγνωστες δυνάμεις. Μες την θολή μου επιθυμία την ακολούθησα τυφλά, σε ένα στενάκι για την διασκέδαση που της είχα τάξει.
Μόνο αργότερα συνειδητοποίησα πως η πείνα στα μάτια της δεν ήταν για τροφή. Ήταν για το αίμα μέσα μου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου