ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Το όνειρο πάντα το ίδιο. Υπερρεαλιστικό.

Θολές εικόνες, μαύρες φιγούρες σε σπίτια, βρόντος πορτών, απότομες σκιές να εμφανίζονται, τρομαγμένα πρόσωπα που επιδιώκουν τις σκιές για να κρυφτούν. Κι εγώ τρέχω, με στόμα ανοιχτό, βγάζοντας μια αθόρυβη κραυγή. Ένας μονότονος ήχος βημάτων με ακολουθεί, μαζί με απόηχους μες την ομίχλη. Φτάνω σε ένα ερειπωμένο σπίτι. Τα βήματα με οδήγησαν εκεί που πραγματοποιήθηκε η αιματοχυσία.

Βλέπω το σεληνόφως να αντανακλά πάνω στις λεπίδες, καθώς πετσοκόβουν με μανία. Και κορδέλες. Κόκκινες κορδέλες με χρυσό κέντημα κρεμασμένες στις ταπετσαρίες του τοίχου. Υποχωρώ γεμάτος φρίκη. Χάνομαι μες την ομίχλη και το ποδοβολητό με ακολουθεί για ακόμη μια φορά μες τη νύχτα. Όλο και πιο γρήγορα. Η καταχνιά μου κρύβει το μονοπάτι και χάνω το δρόμο της επιστροφής. Προσπερνώ μια επιγραφή

"ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ"

Τρομαγμένος στρίβω στη γωνία. Η πινακίδα γράφει... οδός "Ευτυχίας και Ολέθρου". Τα βήματα πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο. Ένας ιώδης αργαλειός υφαίνει στα αριστερά μου. Κρύβομαι πίσω του και καθώς η ομίχλη με προσπερνά μαζί με το ποδοβολητό, προβάλλει το σπίτι. Το ίδιο ερειπωμένο σπίτι. Ανασαίνω βαριά και τότε ξυπνώ. Πάντοτε στο ίδιο σημείο. Ξυπνώ με την ίδια ανάσα.

Σήμερα το πρωί όμως συνέβη κάτι παράξενο. Ανάμεσα στα γράμματα του ταχυδρομείου έλαβα και ένα κτηματομεσιτικό φυλλάδιο. Στο εξώφυλλο υπήρχε το σπίτι από το όνειρό μου. Πωλείται. Ίσως να πήρα και την πιο χαζή απόφαση της ζωής μου, αλλά ντύθηκα και έφυγα. Ανέβηκα στο λεωφορείο με μια μόνο σκέψη στο μυαλό μου, να το δω από κοντά.

Μες στο λεωφορείο κανείς φιλικός, κανείς δεν ανταποδίδει τους χαιρετισμούς μου. Πότε ο κόσμος αποξενώθηκε τόσο πολύ, σκέφτηκα. Φτάνω και κατεβαίνω. Ένα μικρό κορίτσι, που στεκόταν μπροστά μου, έτρεξε βίαια προς το σπίτι της και χτύπησε την πόρτα πίσω της. Συνέχισα να περπατώ μέχρι το επόμενο τετράγωνο. Βρήκα τη γωνία οδών Ευτυχίας και Ολέθρου. Αριστερά ο ίδιος ιώδης αργαλειός. Μια χλωμή και παράξενη κυρία με μαύρο φόρεμα με περίμενε στην πόρτα, ανταποδίδοντάς μου ένα ισχνό χαμόγελο.

"Ενδιαφέρεστε για το σπίτι αγαπητέ μου; Είναι στοιχειωμένο ξέρετε!" είπε με ένα παράξενο χιούμορ στον τόνο της φωνής της.

"Από..από τι;" ρώτησα με τρεμάμενη φωνή.

Με κοίταξε ίσια στα μάτια κι ένας μυσαρός ήχος βγήκε από τα χείλη της.

"Από εσάς φυσικά!"

Και τότε κατάλαβα. Καθόλου περίεργο που ο οδηγός του λεωφορείου δεν ζήτησε ποτέ το εισιτήριό μου.