ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΣ

Να 'μαι πάλι εδώ.
Μπροστά από μια τούρτα με 26 κεριά.
Νιώθω σαν να με τρυπούν
για να με πληγώσουν
για να με κρατήσουν.
26 χρόνια είναι λίγα - μα είναι πολλά
για να κοιμάμαι 26 χρόνια τώρα -
Προσπαθώ ξέρεις, προσπαθώ πολύ.
Προσπαθώ να ξυπνήσω.

Είμαι Φωτιά.
Λάμπω στο κέντρο.
Καίω.
Με βλέπουν μα δεν μ' αγγίζουν.
Οι αφελής προσπαθούν
καίγονται - τα παρατάνε.
Οι έξυπνοι δεν προσπαθούν καν.
Κάτι ξέρουν.
Κι εγώ συνεχίζω
φλέγομαι - χορεύω.
Το πλήθος γύρω μου, απλά χαζεύει.
Δεν με καταλαβαίνουν.
Δεν μ' αγγίζουν.

Είμαι Νερό.
Προέρχομαι απ' τα μάτια σας
διασχίζω το μεγάλο Ποτάμι, ώσπου να γίνω θάλασσα.
Μετανιώνετε
αλλά γλιστράω
χάνομαι ανάμεσα στα χέρια σας.
Δεν μ' έχετε.
Δεν ανήκω πουθενά.

Είμαι Αέρας.
Με αισθάνεστε μα δεν με βλέπετε
με χρησιμοποιείτε και το ξέρω.
Σας μεταφέρω απλά τα λόγια
φερέφωνο
που ταξιδεύει τα βράδια
σε ραχοκοκαλιές
αφήνει τη δροσιά του και μετά
χάνεται.
Προσπαθώ
να σας ψιθυρίσω
να σας μιλήσω
μα ούτε καν σας αγγίζω.

Μόνο γη δεν μπόρεσα να 'μαι
αν και με πατάτε κάτω 26 χρόνια τώρα.
26 πληγές
που τις σκαλίζω για να ξυπνήσω.
Ξέρετε κάτι;
Θα ξυπνήσω
θα γίνω Γη
θα την φτιάξω στα μέτρα μου
με χώμα και νερό.
Θα την πλάσω
θα την σηκώσω ψηλά στον ουρανό
να πάρει πνοή
και θα την βάλω μέσα μου.
Έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι
ανάμεσα στ' αστέρια.
Δεν φεύγω.
Επιστρέφω σπίτι.

Μόνος.
Σε μια γύμνια ψυχής.
Απλός.
Διακρίνοντας στις πλάτες σας το
"καλοτάξιδος να είσαι".
Μια επιτύμβιος
εκστατική μουσική
έγχρωμα λουλούδια
όλοι σαν ένα σώμα.

Μετάνοια...;
Μπα...
Αυτά τα 26 γαμημένα καρφιά μ' έκαναν αυτό που είμαι.

FULL MOON

I feel the call
and the moon bleeds again.
There are sounds in the night
my body is numb, without chills
my blood boils, wants to come out
break free from every vein.
Is it the scream of the wind
that crawls up in the mountains?
Or the creatures of the night
that howls to the moon?
No living person can resist to that call.
Mortal
I bleed, I don't discern.
Immortal
I deaden my heart.
Sometimes human
sometimes wollf
sometimes both.
Full Moon
I crave for you
I bleed in your arms
I dance
I sing
for you I cry.
I run, beneath the shadows
I howl for you.
My Full Moon
for you tonight
I hunt.

ΔΥΟ ΚΑΡΔΙΕΣ

Δυο καρδιές χτυπάνε σε δυο πύργους
Δυο καρδιές σπάνε τη σιωπή των ερειπωμένων τοίχων
Κάποτε, δυο καρδιές αγαπήθηκαν ηρωικά ενάντια στης μοίρας τον Νόμο
Δυο πύργοι στέκονται, ο ένας αντίκρυ από τον άλλο
Μια καρδιά κρύβει ο καθένας
Μόνο ο θάνατος μπορεί να τις ενώσει
Μόνο ο θάνατος μπορεί από τις σκιές να τις ελευθερώσει
Προτού σημάνει ο αέρας της λευτεριάς,
μία από τις δύο αντιμέτωπη για τελευταία φορά με τις σκιές της θα σταθεί
Και για πάντα θα χαθεί
Και σε μια αιώνια προσμονή, η άλλη, φυλακισμένη θα 'ναι..

ΤΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Κάποτε ο Θεός αγανάχτησε με το ανθρώπινο είδος και θέλησε να το αφανίσει. Μα όπως κάθε Δημιουργός είναι εγωιστής. Λατρεύει το δημιούργημά του και τρέφει πάντα μια κρυφή ελπίδα γι’ αυτό. Έστω κι αν είναι η τελευταία στο κουτί της Πανδώρας.

Αφού λοιπόν επέλεξε τον εκπρόσωπο του νέου γένους, τον έχρησε ως τον εκλεκτό και επιστράτευσε το αρχαιότερο φυσικό φαινόμενο, τη βροχή. Έτσι λοιπόν για αρκετά μερόνυχτα η βροχή έπεφτε πάνω στη γη και έφτασε μέχρι τις ψηλότερες κορυφές των βουνών. Ο χρόνος δεν έχει σημασία, μα κάποια στιγμή όλα αυτά σταμάτησαν κι ο εκλεκτός στεκόταν εκεί, ζωντανός. Έτοιμος να εκπληρώσει τη θέληση του Θεού. Να αρχίσει για μια ακόμη φορά από την αρχή. Κι ο Θεός σαν ένδειξη συμφιλίωσης μας χάρισε το ουράνιο τόξο, ένα από τα ομορφότερα φυσικά φαινόμενα.

Τα χρόνια πέρασαν και το ανθρώπινο είδος εξελίχθηκε, μα το ουράνιο τόξο παρέμεινε εκεί αναλλοίωτο. Έκτοτε εμφανίζεται κατά διαστήματα να μας θυμίζει την αγάπη αλλά και το μίσος ταυτόχρονα του Δημιουργού.

Οι άνθρωποι το λάτρεψαν. Έγραψαν τραγούδια ή ποιήματα γι’αυτό. Άλλοι πάλι απλά το θαύμασαν και έγραψαν μύθους.

Ένας από αυτούς λέει πως αν ποτέ κάποιος μπορέσει να το διασχίσει από τη μια άκρη του έως την άλλη, πέρα από τον κόσμο της σκιάς και του φωτός, θα συναντήσει στο τέλος ένα μικρό, γλυκούλικο, τζαζεμένο πλασματάκι. Κατεργάρικο κι αυθόρμητο, γεμάτο θησαυρούς. Κι αφού σταθούν πρόσωπο με πρόσωπο στο μεταίχμιο του φωτός και της σκιάς, θα παίξουν το παιχνίδι του. Κι αν αυτός ο κάποιος είναι «τυχερός» θα κάνει το δρόμο του γυρισμού γεμάτος θησαυρούς.

Μα όλα αυτά είναι απλά μύθοι...

Ή μήπως όχι...

Αλήθεια τι θα ήταν οι μύθοι αν δεν είχαν κάποια δόση αλήθειας;

Αν το νόημά τους δεν ήταν έστω και συμβολικό;

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι θα γινόταν αν ένα τέτοιο πλασματάκι ξεπηδούσε από τον κόσμο των παραμυθιών και θνητοπατούσε ανάμεσά μας. Πολλές φορές αναζήτησα την ύπαρξή του. Κι έκτοτε πάει καιρός. Αλλά ο χρόνος δεν έχει σημασία όταν τελικά καταφέρεις να σταθείς «τυχερός».

Εξάλλου τι είναι ο χρόνος;

Το παρόν δεν είναι παρά αναμνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος και το μέλλον ευχές του παρόντος.

Η ζωή είναι μια αναζήτηση για την ταυτότητα.

Τόλμησε να εξερευνήσεις.

Τόλμησε να διασχίσεις το πολύχρωμο μονοπάτι...

being AbNormal..

Θα περιγράφατε τον εαυτό σας ως ασυνήθιστο, ανώμαλο;

Ή παγκοσμίως γνωστό ως abnormal?
Ξέρω, μοιάζει με χαζή ερώτηση και οι περισσότεροι θα απαντούσατε "όχι".
Το μεγαλύτερο ποσοστό, όμως, των ανθρώπων επιζητά να ταιριάξει ανάμεσα στο πλήθος. Αυτή η νοοτροπία οριοθετεί τη μάζα ως "κανονικούς" και τη σπάνια μειοψηφία ως "αντικανονικούς" ή διαφορετικούς. Η διαφορά αυτή αντιμετωπίζεται ως επί το πλείστον αρνητικά, αλλά στην ουσία η πραγματική διαφορά μόνο θετική μπορεί να είναι.
Το να είσαι ασυνήθιστος δεν είναι κακό. Οκ καταλαβαίνω πως κανείς μας δεν θέλει τα αποτελέσματα από ιατρικές εξετάσεις να είναι ανώμαλα, αλλά οι πράξεις και η ίδια μας η στάση απέναντι στη ζωή θέλουμε να είναι αντικανονικές. Θα μου πείτε γιατί? Θα σας πω..
Το να είσαι διαφορετικός σημαίνει να παίρνεις ρίσκα, να τολμάς, γεγονός που σε κάνει να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά από τους άλλους. Σε βοηθά να κοιτάς το φόβο στα μάτια και να προτάσεις το στέρνο σου. Σε ξεχωρίζει από το πλήθος, σε σηκώνει από τον καναπέ, σε κάνει να πολεμάς για τα πιστεύω σου, σε κάνει να ζεις.
Το να κατανοήσεις τη σημασία της διαφορετικότητας, όμως, είναι μόνο η αρχή. Θα πρέπει και εμπράκτως να αποκολληθείς από τη μάζα, να βρεις δηλαδή την αντικανονικότητά σου. Πώς? Βρες ποιό είναι το πάθος σου. Μάθε όσα περισσότερα μπορείς για αυτό. Διάβασε και εξασκήσου. Και βρες τους σωστούς μέντορες που θα ενισχύσουν αυτό σου το πάθος.
Ίσως ακόμα να πιστεύεις πως το να είσαι διαφορετικός δεν σου αξίζει ή πως είναι λάθος. Σκέψου ξανά. Μην σαμποτάρεις τον εαυτό σου με το να μην προσπαθείς. Χρειάζεται κόπος και θυσίες, αλλά στο τέλος αυτή η διαφορετικότητα είναι που θα σε κάνει να νιώσεις ελεύθερος, ζωντανός.
Be AbNormal..