ΕΚΕΙΝΗ

Θέλω τώρα να σας μιλήσω για εκείνη. Έχω ζήσει μαζί της σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μου, αλλά μόνο τα τελευταία χρόνια κατάλαβα πόσο σημαντική είναι για εμένα. Καθόλου παράξενο, αφού οτιδήποτε βρίσκεται πολύ κοντά σου, μέσα σου, είναι δύσκολο να το διακρίνεις καθαρά. Βρισκόταν πλάι μου επί πολλά χρόνια. Στα δύσκολα και στα εύκολα. Μέρα και νύχτα. Στα μοναχικά και μη. Παρόλα αυτά δεν ήμασταν πάντοτε τόσο δεμένοι.

Όσο κι αν την εκτιμώ, υπήρξαν στιγμές που την σιχάθηκα. Και είχα τους λόγους μου. Με απέκοψε από φίλους και γνωστούς, με αποξένωσε από κοινωνικά πλέγματα και μου στέρησε επαγγελματικές ευκαιρίες, αγάπες, έρωτες...άλλες εκδοχές ζωής. Έτσι ήρθε μια περίοδος στη ζωή μου που ζήσαμε χωριστά.

Θυμάμαι, ακόμα, μερικές φορές την τελευταία συνάντηση μαζί της. Την κρατούσα από το χέρι κι εκείνη είχε γαντζωθεί επάνω μου. Κι όταν τελικά την άφησα, την άκουσα να λέει:

"Να προσέχεις. Είναι επικίνδυνα εκεί έξω".

Οφείλω να ομολογήσω πως δεν είχε άδικο. Όσο την απομάκρυνα άλλο τόσο την ξανάφερα κοντά μου. Όχι από φόβο. Από ανάγκη. Κατάλαβα πως μόνο μαζί της θα μπορούσα να ζήσω και να παραμείνω ο εαυτός μου. Και με το χρόνο την αγάπησα. Έγινε η πατρίδα της ψυχής μου. Ίσως η μόνη πατρίδα. Εκεί που κατοικούν τα όνειρα που άφησα πίσω.

Τώρα, χρόνια μετά, ξυπνώ κάθε πρωί, την κοιτάζω και της χαμογελώ. Μέσα της μπορώ να δω ποιος είμαι και που πάω. Είναι η σύντροφος μου και μου έδωσε μια ζωή.

Εύκολη ή δύσκολη. Καλή ή κακή. Παντού ή πουθενά. Αυτή είναι.

Η Ανασφάλειά μου