ΕΚΕΙΝΗ

Θέλω τώρα να σας μιλήσω για εκείνη. Έχω ζήσει μαζί της σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μου, αλλά μόνο τα τελευταία χρόνια κατάλαβα πόσο σημαντική είναι για εμένα. Καθόλου παράξενο, αφού οτιδήποτε βρίσκεται πολύ κοντά σου, μέσα σου, είναι δύσκολο να το διακρίνεις καθαρά. Βρισκόταν πλάι μου επί πολλά χρόνια. Στα δύσκολα και στα εύκολα. Μέρα και νύχτα. Στα μοναχικά και μη. Παρόλα αυτά δεν ήμασταν πάντοτε τόσο δεμένοι.

Όσο κι αν την εκτιμώ, υπήρξαν στιγμές που την σιχάθηκα. Και είχα τους λόγους μου. Με απέκοψε από φίλους και γνωστούς, με αποξένωσε από κοινωνικά πλέγματα και μου στέρησε επαγγελματικές ευκαιρίες, αγάπες, έρωτες...άλλες εκδοχές ζωής. Έτσι ήρθε μια περίοδος στη ζωή μου που ζήσαμε χωριστά.

Θυμάμαι, ακόμα, μερικές φορές την τελευταία συνάντηση μαζί της. Την κρατούσα από το χέρι κι εκείνη είχε γαντζωθεί επάνω μου. Κι όταν τελικά την άφησα, την άκουσα να λέει:

"Να προσέχεις. Είναι επικίνδυνα εκεί έξω".

Οφείλω να ομολογήσω πως δεν είχε άδικο. Όσο την απομάκρυνα άλλο τόσο την ξανάφερα κοντά μου. Όχι από φόβο. Από ανάγκη. Κατάλαβα πως μόνο μαζί της θα μπορούσα να ζήσω και να παραμείνω ο εαυτός μου. Και με το χρόνο την αγάπησα. Έγινε η πατρίδα της ψυχής μου. Ίσως η μόνη πατρίδα. Εκεί που κατοικούν τα όνειρα που άφησα πίσω.

Τώρα, χρόνια μετά, ξυπνώ κάθε πρωί, την κοιτάζω και της χαμογελώ. Μέσα της μπορώ να δω ποιος είμαι και που πάω. Είναι η σύντροφος μου και μου έδωσε μια ζωή.

Εύκολη ή δύσκολη. Καλή ή κακή. Παντού ή πουθενά. Αυτή είναι.

Η Ανασφάλειά μου

Άνθρωπος

Αν ήμουνα σκοτάδι θα έκανα έρωτα στο φως
ζώντας στου σύμπαντος την άκρη, κάποιου θεού μπάσταρδος γιος
Αν ήμουν το φεγγάρι θα 'χα τα αστέρια συντροφιά
με τις πιο πολλές μου φάσεις να κρύβομαι στα σκοτεινά
Αν ήμουνα ο ήλιος θα γύριζα στον ουρανό
και κάθε αυγή θα ανασταινόμουν για να πεθάνω το δειλινό
Αν ήμουνα ο χρόνος, θα ΄μουν η αρχή του παντός
πρώτο παιδί μου θα ΄ταν ο πόνος και τελευταίο ο κεραυνός
Αν ήμουνα θεός θα 'χα την αμαρτία να με λιώνει
παρέα μου τη μοναξιά και ένα φιλί στο κούτελο να με σκοτώνει
Μα πάντα ήμουνα μια λέξη, μια λέξη που για να την βρεις
θα ΄πρεπε πρώτα να πεθάνεις και ύστερα να αναστηθείς

ΑΣΩΜΑΤΟ ΟΝ

Σαν ένας άγγελος λευκός
θέλω να τριγυρνάω
Κι όταν θα πέφτω πια νεκρός
να σιγοτραγουδάω

Ανάμεσα σ' ανθρώπους δεν μπορώ
εκεί ψηλά θέλω να πετάω
Κοντά στ' αστέρια να κοιμάμαι
κι όσα έζησα να μην θυμάμαι

ΛΕΥΚΑ ΣΗΜΑΔΙΑ

Κουρασμένα τα φτερά
δεν λένε να ανοίξουν
Καρφωμένα τα πέλματα
στο χώμα
με ρίζες αιώνιες
μοιάζουν

Γερνάω
Αυτή τη μοίρα δεν την ορίζω
Μονοπάτια χαράζει ο χρόνος
επάνω μου
Λευκά σημάδια

ΕΡΗΜΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Θα βρίσκομαι πάντα εκεί,
κάτω από τον έρημο ουρανό μου.
Να βλέπω τους δράκους να πετούν,
πυρώνοντας τα αστέρια
με τους φλογερούς τους ανεσταναγμούς.
Ενώ Αγγέλοι θα ψήνουν Αλθαίες.
Οι Θεοί θα βασιλεύουν
συζητώντας φιλοσοφία,
καθώς παρθένες θα κραυγάζουν.
Και τα δαχτυλίδια του Κρόνου να χορεύουν
γύρω από τον Δία.
Εκεί είναι που βρίσκομαι,
κάτω από τον έρημο ουρανό μου.
Σχεδιάζοντας τα όνειρά μου
με το μάτι ενός καλλιτέχνη,
καθώς το φτερωτό παιδί πετά βέλη
στην καρδιά του φεγγαριού.

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Σκηνικό: εσωτερικός χώρος ενός δωματίου. Ένα τραπέζι στα αριστερά με ένα κερί σβηστό επάνω. Δυο καρέκλες συμπληρώνουν την εικόνα. Στα δεξιά, κάτω από ένα ημίφως, βρίσκεται η Γ αγαλματοποιημένη. Ο Α κάθεται στην καρέκλα και έχει πλάτη την Γ.

Μιλά ο Α..

Τι είναι αγάπη;
Κάποιος είπε πως αγάπη δεν είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να γυρίζει, αλλά είναι αυτό που δίνει αξία στο ταξίδι.
ΧΑ!!!

Ο Α γυρνά προς το κοινό.

Παπάρια μέντολες! Θα σας πω εγώ τι είναι αγάπη!
Η αγάπη είναι σαν τα φαντάσματα. Όλοι μιλάνε για αυτά, αλλά δεν τα έχει δει κανείς. Κι όπως κάθε φάντασμα έχει τη δική του κατάρα και δεν μπορεί να ελευθερωθεί η ψυχή του, έτσι κι η αγάπη - έχει τη δίκη της κατάρα. Πληγώνεσαι, πονάς, ραγίζεις...είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο τρομάζουν, το βάζουν στα πόδια. Στην καλύτερη σε εκμεταλλεύονται

Ο Α σηκώνεται.

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ήτανε βράδυ.

Τα φώτα χαμηλώνουν.

Σάββατο. Δεν είχε πανσέληνο όπως στις περισσότερες ταινίες και δεν ήταν καθόλου ρομαντικά. Ένα απλό, συνηθισμένο σαββατόβραδο. Το κερί σιγόκαιγε στο δωμάτιο.

Ο Α κάνει κίνηση και ανάβει το κερί.

Κι εγώ περίμενα πάνω από το τηλέφωνο.

Κάθεται.

Είχε πει πως θα μου τηλεφωνούσε.
Αμφέβαλα.

(ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΝ)

Κακώς.
- Ναι; Γεια. Καλά, εσύ; Και βέβαια. Ναι, ναι. Όχι εγώ είμαι ελεύθερος δεν έχω κανονίσει κάτι. Ωραία! Που; Εντάξει στις 21:00. Θα τα πούμε από κοντά. Γεια σου!

Έτσι λοιπόν ντύθηκα και ξεκίνησα για το ραντεβού. Όταν έφτασα ήταν ήδη εκεί. Κάτω από το φως της λάμπας. Έδειχνε ακόμα πιο όμορφη.

- Γεια..
- Γεια..

Χωρίς πολλά πολλά την πήρα και πήγαμε στο εστιατόριο, όπου και είχα κλείσει τραπέζι.

Ο Α παίρνει την Γ και την πηγαίνει προς το τραπέζι που πλέον γίνεται ο χώρος του εστιατορίου. Παίρνει το παλτό της και την βοηθά να καθίσει στην καρέκλα.

Δεν την άφησα να παραγγείλει, ήξερα από πριν τι θα πάρει.
Αυτή μου η κίνηση δημιούργησε μια σπίθα ενθουσιασμού στα μάτια της. Μια σπίθα που αντι να μου δώσει θάρρος με έκανε να στραβοκαταπιώ.
Η ώρα περνούσε..και περνούσε..και περνούσε..και δεν έβρισκα με τίποτα τη δύναμη να της πω αυτό που ήθελα. Κάτι με φόβιζε. Μέχρι που άκουσα κάτι που δεν το περίμενα.

Γ - Είναι περίεργο.
Α - Ποιό;
Γ - Αυτό. Τόσες φορές έχουμε βγει και πρώτη φορά ερχόμαστε σε τόσο καλό εστιατόριο.
Α - Και που είναι το περίεργο;
Γ - Στο ότι σε τέτοια εστιατόρια φέρνεις κάποιον μόνο όταν θέλεις να του πεις κάτι σημαντικό. Λοιπόν;

Ο Α γυρνά προς το κοινό.

Έξυπνη. Από αυτό το δευτερόλεπτο κι έπειτα άρχισε να μ' αρέσει ακόμα περισσότερο. Τι χαζός!

Α - Νιώθω λίγο χαζός που το λέω..ίσως να το έχεις καταλάβει ήδη..αλλά να..μ'αρέσεις..μου αρέσεις πολύ και θέλω να είμαι μαζί σου..και η αλήθεια είναι ότι..
Γ - Η αλήθεια είναι ότι το είχα καταλάβει, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ για να μην πληγωθείς. Ξέρεις δεν μπορώ να είμαστε μαζί.

Ο Α ξαναγυρνά προς το κοινό.

Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε είτε να είχα πάθει καρδιακό είτε να είχα πληρώσει και να φύγουμε, αποδεχόμενος τη χυλόπιτά μου.
Αλλά ΟΧΙ..έπρεπε να ρωτήσω..τι το 'θελα..

Α - Γιατί;
Γ - Κοίτα δεν είναι ότι δεν μου αρέσεις, αντιθέτως, μου αρέσεις πολύ και σε βρίσκω ιδιαίτερα γλυκό. Πρώτη φορά απασχολεί τη σκέψη μου έτσι ένας άντρας. Αλλά δεν είμαι εγώ αυτή. Εγώ είμαι φτερό στον άνεμο. Έχω συνηθίσει να πετάω από 'δω κι από 'κει. Δεν μου αρέσει να δεσμεύομαι και δεν πιστεύω πως θέλεις μια τέτοια γυναίκα δίπλα σου.
Α - Σωστά. Εσύ ξέρεις καλύτερα το τι θέλω. Λυπάμαι, δεν ήξερα ότι σε δεσμεύω. Δεν ήξερα ότι ένα τέτοιο συναίσθημα σε δεσμεύει. Πίστευα ότι σε ελευθερώνει. Ότι σε κάνει να πετάς ψηλότερα και όχι από 'δω κι από 'κει. Αλλά ποιος είμαι εγώ που θα σου κόψω τα φτερά. Δεν θέλω να σε δεσμεύω, μπορείς να φύγεις.

Ο Α φυσά και σβήνει το κερί. Πλήρες σκοτάδι.

Γ - Κι αν θέλω να μείνω;
Α - Τότε απλώς έλα κόντρα στον άνεμο..

Ο Α εξακολουθεί να φυσά.

ΠΟΛΥΣΥΜΠΑΝ

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Ένα σύμπαν από μόνος του. Αν ήμασταν όλοι ίδιοι ο κόσμος θα ήταν βαρετός. Ένα σύμπαν λοιπόν ηλιοκεντρικό. Ο καθένας από εμάς κέντρο του σύμπαντος. Ένας ήλιος που φωτίζει με πάθος όλη την πλάση. Ένα σύμπαν μάλλον εγωκεντρικό. Με κοινό παρανομαστή τη βαρύτητα. Και η εξίσωση; Το ένα σύμπαν να "γεννάει" το άλλο, μέσα σε μια αέναη διαδικασία παραγωγής συμπάντων. Καταργώντας έτσι την έννοια της αρχής και του τέλους του χρόνου. Με τους γνωστούς και άγνωστους νόμους της φυσικής να φλερτάρουν πάνω στα κύτταρά μας. Με μια δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο. Τελικά τι είναι αυτό που μας φοβίζει; Το ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο ή το ότι αν το κάνουμε δεν θα είναι κανείς εκεί για να το δει;

Ο ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ

Υπάρχουν στιγμές που κάθομαι σε ένα μέρος και αφαιρούμαι.
Το μυαλό μου φεύγει, ταξιδεύει.
Ακούω μουσικές που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν.
Επισκέπτομαι μέρη που δεν έχουν δει.
Μιλάω μια γλώσσα που έχουν ξεχάσει.
Υπάρχουν στιγμές που απλώς κοιμάμαι.

τα ΚΟΥΤΙΑ και οι ΚΛΟΟΥΝ

..από μικρός βρέθηκα να παίζω με μυστήρια κουτιά που έκρυβαν μελαγχολικούς κλόουν, μεγαλώνοντας συνάντησα μυστήριους κλόουν που ζούσαν σε μελαγχολικά κουτιά..

ΕΡΩΤΑΣ

έρωτας, ο [erotas]: [αρχ./έρως, εράω-ώ]

το συναίσθημα το οποίο δημιουργείται σε κπ., όταν το σεξουαλικό του ενδιαφέρον επικεντρωθεί σε ορισμένο πρόσωπο

η σεξουαλική πράξη^ συνουσία

έντονη αγάπη, επιθυμία για κτ. ή αφοσίωση σε κτ.

Αρκεί άραγε η ετυμολογία ενός λεξικού να περιγράψει αυτή την έννοια;

Τί είναι..από που έρχεται..γιατί συμβαίνει και πώς..;

Είναι πράγματι ένα ημίγυμνο αφελές αγοράκι που σκορπάει τα βέλη του από 'δω κι από 'κεί..;

Αυτές οι σκέψεις, καθώς και άλλες, στριφογύριζαν μες στο μυαλό μου ένα βράδυ. Ξέρετε από εκείνα τα σουρεαλιστικά που τα περνάς παρέα με τη μποτίλια. Έτσι λοιπόν χωρίς να το καταλάβω άνοιξα κουβέντα με τη βότκα.

εγώ: Περιέγραψέ μου τον έρωτα με τρεις λέξεις..

βοτκ: Δεν ξέρω..δεν νομίζω να μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.

εγώ: Μα πως; Είναι τόσο απλό.

βοτκ: Απλό για σένα που σκορπάς τις σκέψεις σου σε κάθε γωνιά του ουρανού, που κρύβεσαι πίσω από αριθμούς και επιστήμες προσπαθώντας να εξηγήσεις τα πάντα γύρω σου.

εγώ: Ξέρεις δεν κρύβομαι..προσπαθώ. Προσπαθώ να κατανοήσω το πως λειτουργούν τα πράγματα γύρω μου. Αυτές οι Δυνάμεις.

βοτκ: Και τι θα κερδίσεις;

εγώ: Τη Γνώση να προστατέψω τον εαυτό μου!

βοτκ: Να σε ρωτήσω κάτι; Ζωγραφίζεις;

εγώ: Ναι..

βοτκ: Ωραία..κοίτα μέσα σου και μάζεψε όσα έχεις, όσα έχεις ζήσει και πέταξε όσα δεν έχεις, όσα θα'θελες να αφήσεις και ζωγράφισε.

εγώ: Φοβάμαι..φοβάμαι όλα αυτά που θα φανούν. Αποτυπωμένα σε κόλλες χαρτί..όχι..όχι.. καλύτερα να μείνουν στη μνήμη. Ξέρεις η μνήμη προδίδει. Πάντα προδίδει. Γι' αυτό ο κόσμος είναι ατελής.

βοτκ: Σταμάτα..πάψε να βαδίζεις στα όρια και κοίταξέ με στα μάτια. Ζήσε από τα όνειρά μου. Ζήσε..

εγώ: Μα..σου είπα..μου είναι αδύνατον να ζωγραφίσω.

βοτκ: Τότε πως μου ζητάς να περιγράψω τον έρωτα με τρεις λέξεις.

Και μ' αυτή τη φράση, καθώς το άσπρο υγρό κυλούσε γλυκά στο λαιμό μου, μου ήρθε στο μυαλό εκείνη. Η μποτίλια όμως είχε αδειάσει. Ξάπλωσα και κοιμήθηκα. Αύριο ήταν μια άλλη μέρα.

ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΑΠΟΨΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

ο χτύπος της καρδιάς ανάποδα το χρόνο μετρά
αίμα, ψυχή, γεννιέσαι στα τυφλά
κρεμασμένη η ανάσα τώρα, πέφτει
σαν νότες εμπλουτισμένες από μέθη
μακάβρια τελετουργία, πέφτουμε αμαχητί
σαν στάλες βροχής που ατμίζουν στη στιγμή
ζωή μισή από νάρκισσο τυλιγμένη
ένας ήρωας απόψε πεθαίνει

Ι1 ΑΟΠΛΟ

Μαύρο σκοτάδι
σκέπασε την ψυχή μου,
σαν το πανωφόρι
εκείνης της γυναίκας που έχασε το παιδί της.
Κόκκινος ορίζοντας
γίνηκε ο ουρανός μου,
σαν τα βουρκωμένα μάτια
εκείνου του μικρού αγοριού που έχασε τη μάνα του.
Γιατί δεν κρατάς όπλο;
Με ρώτησε κάποιος.
Ντράπηκα,
έσκυψα το κεφάλι και απομακρύνθηκα.
Μόνο ύστερα αφού τελείωσε ο πόλεμος
ήξερα ~ ήξερα το γιατί...
Για να'χω ελεύθερα χέρια
να κρατώ τριαντάφυλλα
και να στολίζω πέτρινους σταυρούς.