ΑΠΝΟΥΣ

Ένα κόκκινο ρολόι

κρεμασμένο στον τοίχο

με δείκτες

παγωμένους να φλερτάρουν μεταξύ τους

Τα γρανάζια

σκουριασμένα

έχουν ξεχάσει τον χρόνο

Βλέπω

μόνο σκοτάδι

Ακούω

μόνο σιωπή

ψηλαφίζοντας ένα νυστέρι

Τα κρύα χέρια του χρόνου

με άγγιξαν δίχως έλεος

Ξεψύχησαν στο λίκνο της καρδιάς μου

Οσφραίνομαι αναμνήσεις

παραισθήσεις του μυαλού

σ' έναν ωκεανό αναζήτησης

Μου μίλησαν για έναν θεό

Έψαξα

και βρήκα μόνο λέξεις

Εικόνες και υποσχέσεις

Με ρώτησαν. Με πίεσαν.

Ποιος είναι ο θεός σου;

Τότε εγώ τους έδειξα

Άρπαξα το νυστέρι

Ανέπνευσα ενάντια στο γήινο πρόσωπο

και ως θανάσιμη τέχνη

ένα δάκρυ