Ξέρετε τι είναι να προσπαθείς να ακούσεις και να κουφαίνεσαι;
Ξέρετε τι είναι να προσπαθείς να δεις και να τυφλώνεσαι;
Ξέρετε τι είναι να προσπαθείς να ζήσεις και να σαπίζεις;
Ξέρετε τι είναι να κάνεις όνειρα και να σου κόβουν τα χέρια;
Είναι ερημιά. Όχι δεν είναι μοναξιά. Είναι ερημιά. Να είσαι μόνος. Όχι μόνος. ΜΟΝΟΣ. Κι αν είμαι είναι επειδή σας βαριέμαι. Όλο λόγια, λόγια και λόγια. Βαρέθηκα τα ψεύτικα λόγια, τα λόγια γεμάτα μεγάλες υποσχέσεις χωρίς όμως ουσία. Κανείς δεν εκτιμά τη σιωπή, τις εκφράσεις, τις ματιές, τις αγκαλιές, τα φιλιά, τις χειραψίες. Αυτά είναι η ανθρώπινη ουσία, η ανθρώπινη επαφή. Βαρέθηκα αυτούς που δεν σε κοιτάζουν ειλικρινά μέσα στα μάτια. Βαρέθηκα αυτούς που σε χτυπάνε από παντού και πατούν πάνω σου για να ανεβούν. Βαρέθηκα αυτούς που καταστρέφουν τον κόσμο. Βαρέθηκα αυτούς που δεν νιώθουν. Βαρέθηκα αυτούς που έχουν παραδοθεί. Βαρέθηκα αυτούς που αργοπεθαίνουν. Βαρέθηκα αυτούς που προσπαθούν να σου κλείσουν τα μάτια και το στόμα. Βαρέθηκα αυτούς που δείχνονται. Βαρέθηκα αυτούς που λειτουργούν με κλίκες. Βαρέθηκα αυτούς που ψάχνουν άλλοθι. Βαρέθηκα τους δήθεν. Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να αγαπούν υλικά. Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να συμπεριφέρονται έτσι. Βαρέθηκα να με χρησιμοποιούν ως προφυλακτικό. Θέλω να δω ειλικρίνεια, αγάπη, ζεστασιά, αξιοκρατία, ομορφιά.
Κι αν μένω σ' αυτή την ερημιά είναι γιατί νιώθω άνθρωπος μέσα στη ζούγκλα που δημιουργήσατε. Χαίρομαι και λυπάμαι. Χαίρομαι που δεν σας έμοιασα, λυπάμαι που σας έζησα.
