Μα
καλά εδώ δεν είχα παρκάρει; Ή στο πιο
πάνω στενό;
Τώρα
γιατί ήρθα εδώ; Τί ήθελα;
Κοίτα
να δεις, εδώ το έχω αλλά δεν μου έρχεται.
Αχ, πως το λένε;
Κάπου
σε ξέρω, αλλά από πού;
Σε
όλους μας έχει συμβεί να αναρωτηθούμε
τις παραπάνω φράσεις κάποια στιγμή στη ζωή μας, σε ορισμένους
ίσως και περισσότερες. Υπάρχουν φορές
που ο εγκέφαλός μας, ξαφνικά, κατεβάζει
διακόπτες. Έτσι κι εγώ ώρες ώρες νιώθω
πως η μνήμη μου με εγκαταλείπει. Αλλά
ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..
ΔΕΥΤΕΡΑ
Χτυπάει
το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι. Μπαίνω για
μπάνιο. Φτιάχνω γρήγορα έναν καφέ. Κοιτάω
την ώρα. Τέλεια έχω ακόμα ένα τέταρτο.
Προσπαθώ να βρω τι θα φορέσω. Σκέφτομαι
τι μέρα είναι και ποια διαδρομή να
ακολουθήσω ώστε να βρω λιγότερη κίνηση.
Ξανακοιτάω την ώρα. Να πάρει, έχω αργήσει.
Με βιαστικές κινήσεις είμαι επιτέλους
έτοιμος. Φτάνω στην πόρτα και κάνω
έλεγχο.
Πορτοφόλι.
ΟΚ
Κινητό.
ΟΚ
Κλειδιά
αυτοκινήτου. ΟΚ
Κλειδιά
σπιτιού;;
Αμάν
κλειδιά σπιτιού. Αρχίζω να ψάχνω, αλλά
πουθενά. Ύστερα από 10λεπτά αφού έχω
ψάξει όλο το σπίτι, ακόμα και στο μπάνιο,
τα βρίσκω πάνω στον καναπέ. Τελικά ο
Murphy είχε δίκιο. Πάντα
βρίσκεις αυτό που ψάχνεις στο τελευταίο
μέρος που θα κοιτάξεις. Κλειδώνω και
φεύγω.
ΤΡΙΤΗ
Χτυπάει
το τηλέφωνο. Ένας φίλος με καλεί για
καφέ στο σπίτι του. Σε 20λεπτά είμαι εκεί,
αλλά δεν είναι τόσο απλό. Ποτέ δεν είναι.
Ξέχασα να αναφέρω ότι μένει στην Κυψέλη.
Μετά από 40 ολόκληρα λεπτά, κάνοντας
κύκλους στα τριγύρω στενά, βλέπω μπροστά
μου έναν να ξεπαρκάρει. Περνάω βιαστικά
ένα STOP, να μην προλάβει
άλλος, και επιτέλους παρκάρω. Εκνευρισμένος
ανεβαίνω στο σπίτι του φίλου μου. Περάσανε
4ώρες και αφού είπαμε τα νέα μας ήταν
ώρα να φύγω. Αλλά δεν θυμάμαι που έχω
παρκάρει. Σε ποιο στενό, ποιο δρόμο ή
πόσο κοντά. Αυτό είναι ακόμα πιο
εκνευριστικό και κουραστικό, μιας και
κάνεις χιλιόμετρα για να βρεις το
αυτοκίνητο, από το να μην βρίσκεις
πάρκινγκ.
ΤΕΤΑΡΤΗ
Απόγευμα
και κάνω βόλτα στο κέντρο της Αθήνας.
Περπατάω στον πεζόδρομο της Ερμού, όταν
ξαφνικά με πλησιάζει ένας κύριος γύρω
στα 45 και με χαιρετάει. Η στιχομυθία μας
προσδιόριζε έναν βαθμό οικειότητας και
οι ερωτήσεις του δήλωναν πως με γνώριζε
σχεδόν καλά. Στην πραγματικότητα όμως
δεν μπορούσα επουδενί να θυμηθώ από που
τον γνωρίζω. Έσπαγα το κεφάλι μου. Εκείνο
το απόγευμα μου είχε γίνει έμμονη ιδέα,
αλλά τίποτα. Ήταν αδύνατο να θυμηθώ.
Αφού έκανα τα ψώνια μου γύρισα σπίτι
και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα τσιγάρα.
Κατέβηκα λοιπόν στο ψιλικατζίδικο της
γειτονιάς. Μόλις μπήκα μέσα ο ίδιος
κύριος γύρω στα 45 μου χαμογέλασε και με
ρώτησε πως ήταν η βόλτα μου στα μαγαζιά.
Αποτέλεσμα;
Ο εγκέφαλός μου αδυνατούσε να ταυτοποιήσει
το συγκεκριμένο πρόσωπο σε κάποιο άλλο
περιβάλλον. Συμβαίνει συχνά σκέφτηκα
και γύρισα σπίτι.
ΠΕΜΠΤΗ
Έχουμε
μαζευτεί η παρέα και έχουμε βγει για
ποτό. Κάποια στιγμή η συζήτηση περιστρέφεται
γύρω από ταινίες. Όσο η κουβέντα προχωρούσε
μου πρότειναν κανα δυο καλές και με το
φανταστικό μου σημειωματάριο τις
αποθήκευσα στο μυαλό μου για να τις δω.
Χωρίς να περάσει πολλή ώρα θυμάμαι να
τους πω για μια ταινία που είδα πριν από
2-3 μέρες, αλλά κάνω παύση. Δεν καταφέρνω
με τίποτα να βρω τον τίτλο. Αδυνατώ να
κάνω ανάκτηση μνήμης. Τι να τους περιγράφω
την υπόθεση ή το ποιοι παίζουν ή το πότε
βγήκε στις αίθουσες, ο τίτλος πολύ απλά
δεν μου ερχόταν στο μυαλό. Ίσως να φταίει
η φανταστική αποθήκευση που είχα κάνει
προ ολίγου. Όπως και να ‘χει αυτός ο
συναφής χαρακτήρας της μνήμης είναι
απογοητευτικός και αφόρητα εκνευριστικός.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Είμαι
σπίτι και κάθομαι στο γραφείο. Μπροστά
μου έχω ανοιχτό το laptop
και κάνω μια εργασία, όταν συνειδητοποιώ
ότι μου έχει τελειώσει ο καφές. Επειδή
είμαι αρκετά προσηλωμένος στην εργασία
και κυρίως γιατί έχω κολλήσει σε ένα
συγκεκριμένο πεδίο αποφασίζω να πάω σε
κανα 5λεπτο. Τα λεπτά περνούν και δεν
βρίσκω λύση στο πρόβλημα. Ένα μικρό
διάλειμμα θα ήταν ότι πρέπει. Σηκώνομαι
λοιπόν και πάω στην κουζίνα να φτιάξω
έναν δεύτερο καφέ. Επαναλαμβάνω: σηκώνομαι
να πάω στην κουζίνα με «προσανατολισμένη»
εργασία. Στη διαδρομή όμως, όσο μικρή
και αν είναι, νιώθω μια ξαφνική έκλαμψη.
Μου ήρθε επιφοίτηση. Η λύση στο πρόβλημα.
Το σώμα όμως κράτησε την αρχική εντολή.
Να πάω στην κουζίνα.
Αποτέλεσμα;
Όταν έφτασα είχα ξεχάσει το γιατί πήγα..
ΣΑΒΒΑΤΟ
Γενικά
ήταν μια καλή μέρα. Όλα κύλησαν ρολόι.
Δεν θυμάμαι να ξέχασα κάτι. Ή τουλάχιστον
έτσι νομίζω.
ΚΥΡΙΑΚΗ
Κάθομαι
στον καναπέ και κάνω τον απολογισμό της
εβδομάδας.
Άτιμο
πράγμα η μνήμη. Σε βιωματικό επίπεδο
αποφασίζει μόνη της, χωρίς να μας ρωτήσει,
πως και τι θα μας περάσει κάτι ως βίωμα.
Αποθηκεύοντας συχνά και το συναίσθημα
της εμπειρίας, μετατρέποντάς το με αυτό
τον τρόπο ως γεγονός.
Αποφασίζω
λοιπόν να είμαι πιο προσεχτικός. Να δώσω
περισσότερο χρόνο στον εαυτό μου και
να επικεντρώνομαι, χωρίς άγχος, σε ένα
πράγμα τη φορά.
ΔΕΥΤΕΡΑ
Χτυπάει
το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι. Μπαίνω για
μπάνιο. Φτιάχνω γρήγορα έναν καφέ.
Συνεχώς σκέφτομαι πως έχω κάτι να θυμηθώ,
αλλά τι; Ντύνομαι και προσπαθώ να
επικεντρωθώ στην ανάκτηση της μνήμης
μου, αλλά τίποτα. Απογοητευμένος ανασηκώνω
τους ώμους και φεύγω. Στο κλείσιμο της
πόρτας συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει
τα κλειδιά του σπιτιού μέσα.
Τώρα
μάλιστα, θυμήθηκα.
Να
θυμάμαι να μην ξεχνάω..
